De wandelsnelweg, de walnoten boom, iets met yoga.

Eindelijk weer eens een verslagje. Verbindingen zijn slecht, en om batterij te besparen voor de gps ben ik er maar afgebleven. We hebben weer een heel avontuur voor je klaar staan hoor.
Het vorige verslag eindigde in Vals, bij de lieve Rotterdammers. Ze hadden een to-go ontbijtje voor ons klaarstaan, want we gingen weer vroeg weg. Een wandelsnel weg lag voor ons, direct naar Pamiers. 18 km, en dan stampte we er goed doorheen. Dat was fijn, ook wel een beetje saai. Maar grote steden zijn dat altijd, omdat je eerst door lelijke voorwijken moet. Affin, we kwamen zo'n mega grote intermarché tegen, en daar hebben we ons bevoorraad. Inclusief blaren verbanden voor Marty, want die blijft maar bezig.

4 km later kwamen we aan bij een gezellige camping net buiten Pamiers, en mochten we een plek uitzoeken. In de schaduw, onder een boom, vlakbij het toiletgebouw. Er was ook een zwembad, een café, en een gezellig terras. Helemaal super! Ik sliep die nacht goed, maar Marty niet. De jeugd was bezig met kloten, er was een feestje in het café en de boeren besloten 's nachts te oogsten. Dus... je snapt dat Marty flink de bokkenpruik op had, en dat snap ik ook wel.

De volgende stop was Montegut, en dat werd een spannende, en dat werd het ook. We wisten dat deze etappe wat problemen zou geven want 1. De overnachtingsplek was niet zeker 2. Er kwamen 2 flinke bergen in voor. En dat was onze grootste zorg. Er we hadden gelijk. Net buiten Pamiers begon het feest, 200 meter superstijl omhoog. Kunnen we handelen.
En toen kwamen de dazen. We zijn nog nooit zo snel boven geweest. We zijn vreselijk gestoken. Ik had er al 16 en had er weer 9 bij. Het is alsof je benen eraf branden.

Maar okee, we hebben zalf en pillen. We gaan gewoon door. Eenmaal gehavend op de plaats van bestemming zagen we geen slaapplek en liepen we door naar Saberthes. We plofte neer in het gras. Bijna direct kwam er een jongentje naar ons toe, hij vroeg waar we heen gingen. Ik zei dat ik het niet wist. We wisten het op dat moment echt ff niet meer. Hij zei: wacht, en kwam terug met de pastoor. Hij nam ons eerst mee naar de plaatselijke Lourdes grot. Trots dat ie was!
We mochten water pakken en in de kerk zitten, want daar was het koel. Hij legde ons uit dat de camping gesloten was en dat we door moesten naar Le Mas d'Azil. Of buiten kamperen. Hij wees een plek aan op de kaart en wij dacht, nja het zal wel, we zullen wel zien. Het was inmiddels wel duidelijk. We hadden geen poot meer over dus verder lopen was geen optie.
Het werd het wild. Slik. We liepen het dorp uit, en vonden aan een bergbeek een ideale plek, onder een walnotenboom. De avond ervoor hadden we 1 maaltijd bewaard, dat gevoel hadden we. En dat kwam mooi nu van pas! Eenmaal geinstaleerd keken we op de kaart. We zaten exact op de plek die de pastoor aanwees. Puur op gevoel. Alsof dat geen hulp van boven was.
We maakte nog kennis met een otter, een hert, en 2 roofvogels en dat was het wildlife. Geen slechte al zeg ik zelf! We friste ons op in het ijskoude beekje, en verdeelde het beetje eten. Daarna deden we de afwas in het beekje. Na de koffie (yep, goed voorbereid hier!) gingen we in de tent liggen, wachten tot de avond viel.

Die nacht sliepen we als roosjes. We werden pas om 6 uur wakker. Want deze dag hadden we 'maar' 17 km. We hadden bedacht om in Le Mas d'Azil te bevoorraden, want we waren er aardig door. En we kregen een aangename verrassing. Het was markt. Een soort hippiemarkt. Met hippie mensen. En daar houden wij yogavolk wel van. Ik kocht een lange yogabroek tegen de dazen, een maaltijd en drinken, en deet ook tegen de dazen. Het stadje had een goeie vibe, en fleurde ons humeur gelijk op. Want zeg nou zelf: van wild kamperen wordt echt niemand vrolijk. We voelde ons zo vies en klam.

Ons verblijf was een kampeerboerderij 3 km na Le Mas d'Azil. Super! Ze adverteerde met appelsap proeven uit de boomgaard en kamers en er was ook een camping. Nou we waren wel toe aan een bed en een douch dus let's go.
Eenmaal daar troffen we een compleet yogacentrum aan. Met tibetaanse vlaggen en een boeddha tuin. Een prachtige yogaruimte. Een man kwam naar ons toe. De kamers waren bezet, en op de camping... tja dat wist zn vrouw. Die kwam zo terug. Ik melde de beste man dat we geen andere optie hadden. Oh maar hij had nog wel een alternatief: misschien zat er een b&b op 2 uur lopen. Dat schoot ff verkeerd.
Je denkt toch niet echt he, dat we nog 2 uur gaan lopen moehahaha terwijl hier een LEEG veld ligt. We zijn pelgrims, en yogajuf putverdurie. Hij moest het aan zn vrouw vragen.
Die kwam 10 minuten later aan. Ik begon maar in het frans, gewapend met pelgrimspaspoort. Ze moest het aan haar man vragen. We keken elkaar aan en dachten hetzelfde. De man kwam aan. We kregen toegang tot the holy ground. Oef, pak van ons hart. We bouwde onze tent. De douchde. En zitten nu heerlijk op een bankje. Alles is goed gekomen en gaan gestaag verder. Morgen wacht weer een camping met zwembad.
We hebben het echt niet slecht, maar de weg er naar toe is soms zo verdomd zwaar. En dat geeft een hoop metaforen, en daarom maken mensen pelgrimstochten. Om er als een wijzer mens uit te komen. 1 ding is zeker, aan deze reis zullen we een hoop hebben.

Tot de volgende! Marty & Coralie